Henri Vertommen is een perfectionist tot in ieder detail. Hij schept orde om zich heen, in zijn interieur, op zijn atelier en middels zijn doeken. "Schilderen schept orde" is zijn adagium, en beslecht de aanhoudende strijd die de mens met zijn omgeving voert. Die vindt bij Henri Vertommen een rustpunt middels zijn picturale verbeelding op het witte doek. Zoals in klassieke scheppingsverhalen wordt zo de chaos opnieuw geordend. Iedereen wil zich op zijn eigen manier in tijd en ruimte hechten. De heftigheid van het leven is niet te ontlopen.

In vroeger werk, vertelt hij, waren het de kleuren rood en blauw, die elkaar op simultane wijze aanvulden. Rood stond voor warmte, geluk en leven. Blauw stond voor kou, onheil en de dood. De kleuren vervullen nog steeds een grote rol, maar later gaat het meer om rede contra gevoel ofwel ratio contra emotie. Emotie komt van "muovere" wat "bewegen" betekent, wat zich "per colori" (dus als kleur) dramatisch en romantisch manifesteert. Denken, zegt hij, moet dat voelen begeleiden en dat brengt hem tot de vraag wat het eerst is: het denken of het gevoel, met elk hun eigen logica. Je moet in dat proces op je hoede zijn voor het denken als saboteur van het gevoel. Dat is het dualisme dat hij probeert te overbruggen zoals zich dat afspeelt in ons brein, waarbij de linker hersenhelft staat voor overweging en leidt tot een introverte manier van aanpak. De rechter hersenhelft staat voor een meer gevoelsmatige, een extraverte aanpak. Kleur ziet hij als een verpakking die met de inhoud in evenwicht moet zijn. Kleur en onderwerp vormen, wat hij noemt, de fatische kwaliteiten, waarmee je als kunstenaar de aandacht van de toeschouwer trekt en tevens vasthoudt. Een goed kunstwerk wil beslag leggen op iemands verbeelding." Not only what you see, but also what you feel is what you get". Anders ontstaat er geen communicatie. Henri beschouwt zichzelf als een realistisch - romantisch expressionist. Hij verlangt daarbij naar een oorspronkelijke eenvoud en wil daar nog veel spitser en subtieler in worden. Hij wil de achterliggende idee zichtbaar dan wel voelbaar maken, hetgeen hem brengt tot de constatering: "zonder illusie is er geen werkelijkheid". In die zin is een goed schilderij of beeldhouwwerk meer dan een "blind date".

Na zijn studie als grafisch- en publiciteitsvormgever aan de Stadsacademie Maastricht, behaalde hij midden jaren '70 de akten MO-tekenen en MO- handvaardigheid en werkte enkele jaren als grafisch vormgever voor bedrijven in Aken, Keulen en Maastricht. Vervolgens was hij 25 jaar lang docent beeldend vormen en docent personeel en organisatie in het middelbaar en hoger beroepsonderwijs. De combinatie van docent en vrij kunstenaar was voeding en voorwaarde voor een gekozen zoekproces als onafhankelijk kunstenaar met een onvoorwaardelijke vrijheid van werken. In die jaren heeft hij geregeld deelgenomen aan groepstentoonstellingen. Een publicatie van zijn werk in die jaren, in de vorm van een brochure, werd mede mogelijk gemaakt door de Provincie Limburg (Auteur: Serve Minis).

Sinds midden 90-er jaren werkt hij enkel nog als vrij, beeldend kunstenaar. Hij kan thans geheel opgaan in wat zijn vrouw eens spontaan optekende over zijn optimistisch omgaan met indrukken van het leven, "een zoekproces naar de essentie van de werkelijkheid, naar waarheid en schoonheid". Het werk heeft daarom geen zware, maar wel een serieuze ondertoon waarin de wisselwerking van de mens in relatie tot anderen en tot de natuur, centraal staat." Schilderen is voor mij niet een reden van bestaan maar veeleer het bestaan van de rede. Verbeelden is een noodzaak om orde te scheppen in de dagelijkse chaos en blijft tevens een noodzakelijke interactie tussen mensen", aldus Henri.

Resumé vanuit brochure door Serve Minis en publicatie van J. van Term over Henri.

De laatste tijd ontwikkelt zich een meer visueel emotionele waarneming. Hij noemt dit poëzie van picturale middelen. De drijfveer wordt steeds meer de ontmoeting met jezelf, je denken, je reflecties, je gevoelens. Weten wat je denkt en voelt is weten wat je verbeeldt.

Het meest ultiem: Het onzichtbare zichtbaar maken. De beleving van kleur wordt belangrijker dan de reflectie van de natuur. Kunst als uitdrukking van de geest, niet van de werkelijkheid. Zo ontstaan steeds meer autonome, instinctieve, monumentale kleurabstracties.

Dialoog (2014).